به نقل از «عصر ایران»

تصاویر اولین پیاده‌روی فضایی بدون اتصال به ایستگاه چگونه ثبت شدند؟

تاریخ انتشار: ۱۶ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۶۸۱۲۲۷

عکس‌های مأموریت «اس‌تی‌اس-۴۱بی»، اولین پیاده‌روی فضایی را بدون اتصال فضانورد به وسیله نقلیه نشان دادند اما روند ثبت کردن این عکس‌ها نیز به اندازه پیاده‌روی فضایی جذاب بود.

به گزارش ایسنا، هنگامی که «بروس مک‌کندلس دوم»(Bruce McCandless II) فضانورد آمریکایی برای اولین بار در روز هفتم فوریه ۱۹۸۴، «واحد مانور سرنشین‌دار»(MMU) را از محفظه بار شاتل فضایی «چلنجر»(Challenger) بیرون آورد، بسیاری از افراد حاضر در ناسا به خاطر استفاده از یک کوله‌پشتی دارای قابلیت خودکششی و بدون اتصال در فضا ترسیدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به نقل از ناسا، فضانوردان حاضر در پیاده‌روی‌های فضایی پیشین، با ریسمان‌هایی به وسیله نقلیه متصل می‌شدند. این کوله‌پشتی به خدمه امکان می‌داد تا بیرون از محفظه بار حرکت کنند و فعالیت‌هایی را به دور از ایمنی فضاپیما انجام دهند.

مک‌کندلس به یاد آورد که باید تلاش کند تا نگرانی همسرش و کنترل‌کننده‌های پرواز در مرکز کنترل ماموریت را کاهش دهد. او حرفی زد که شبیه به بیانیه «نیل آرمسترانگ»(Neil Armstrong) هنگام گذاشتن اولین گام روی ماه در سال ۱۹۶۹ بود. مک‌کندلس گفت: شاید این یک گام کوچک برای نیل بوده باشد اما برای من یک جهش بزرگ است.

همانطور که در عکس‌های این مأموریت خیره‌کننده نشان داده شد، واحد مانور سرنشین‌دار، نقطه برجسته مأموریت «اس‌تی‌اس-۴۱بی»(STS-41B) بود که فناوری فضایی را نه یک بار، نه دو بار، بلکه سه بار نشان می‌داد.

«رابرت لی هوت گیبسون»(Robert Lee Hoot Gibson) خلبان پرواز، عکسی را از کابین خدمه گرفت که در ۲۰ فوریه ۱۹۸۴ منتشر شد. گیبسون به یاد داشت که وقتی مک‌کندلس راهی فضا شد، در میان خدمه، او تنها کسی بود که مطمئنا کاری برای انجام دادن نداشت.

بنابراین یک دوربین «هاسلبلاد»(Hasselblad) را برداشت و مستندسازی وقایع را آغاز کرد. وقتی برای اولین بار از دوربین نگاه کرد، دیدن مک‌کندلس بدون ریسمان و به صورت شناور بر فراز زمین، یک منظره باورنکردنی بود. گیبسون می‌خواست آنچه را که می‌بیند، به تصویر بکشد و به یاد آورد که چقدر دقیق بود.

او برای هر عکس، سه نورسنج را می‌خواند و فوکوس را چهار بار بررسی می‌کرد. او متوجه شد که یک افق دور از مسیر اشتباه به نظر می‌رسد و برای چشم خوشایند نیست. این یک مشکل جزئی را ایجاد کرد زیرا چلنجر در شیب ۲۸.۵ درجه بود. بنابراین گیبسون، دوربین را کج کرد تا سطح افق را در تصاویر نشان دهد. نتیجه این کار، یکی از نمادین‌ترین و خواستنی‌ترین تصاویر ناسا بود. مک‌کندلس گفت: این عکس زیباست زیرا خورشید مستقیما به من می‌تابد.

مک‌کندلس در این عکس، در روز ۲۰ فوریه ۱۹۸۴ نشان داده شده و چند متر دورتر از کابین شاتل فضایی چلنجر در مدار زمین است

«بروس مک‌کندلس سوم»(Bruce McCandless III) پسر مک‌کندلس گفت که پدرش درخشان به نظر می‌رسد. از آنجا که خورشید به چشمان مک‌کندلس می‌تابید، او گیره کلاه ایمنی را بست و همین موضوع، تشخیص دادن این موضوع را که دقیقا چه کسی داخل لباس فضایی است، دشوار می‌کرد.

مک‌کندلس گفت: ناشناس بودن من به این معناست که مردم می‌توانند خودشان را در حال انجام دادن همین کار تصور کنند. شاید مهم‌تر از آن -همان طور که سناتور آمریکا «جان مک‌کین»(John McCain) بیان کرد- این باشد که این عکس، نسل‌های آمریکایی را الهام بخشید تا باور کنند هیچ محدودیتی برای توانایی انسان وجود ندارد.

عکس دوم که کمتر شناخته شده است، روز ۲۷ فوریه ۱۹۸۴ روی جلد مجله «Aviation Week & Space Technology» ظاهر شد. این عکس که باز هم توسط گیبسون گرفته شد، مک‌کندلس را روی دستگاه نگه‌دارنده در انتهای بازوی مکانیکی «Remote Manipulator System» یا «RMS» نشان می‌داد.

این سیستم، پلتفرمی بود که به فضانوردان کمک می‌کرد تا طی پیاده‌روی فضایی بتوانند بیرون از وسیله نقلیه کار کنند اما برای تعمیر ماهواره یا سایر فعالیت‌ها، به انتهای RMS متصل بمانند. اس‌تی‌اس-۴۱بی، اولین آزمایش را روی این دستگاه جدید نشان داد.

گیبسون توضیح داد که چگونه تصمیم گرفت عکس مک‌کندلس را روی این سیستم ثبت کند. وی افزود: کاری که من انجام دادم، این بود که دوربین را جابه‌جا کردم تا مک‌کندلس درست در مرکز عکس نباشد. او را روی یک لبه عکس و سکان مدارگرد را روی لبه دیگر قرار دادم. این کار، یک عکس واقعا جالب را ساخت.

مک‌کندلس با کمک سیستم کنترل از راه دور حرکت می‌کند.

عکس سوم از این مأموریت، در ۱۲ مارس ۱۹۸۴ روی جلد مجله ظاهر شد. این عکس که با دوربین ثابت روی کلاه مک‌کندلس گرفته شد، چلنجر را به طور کامل ثبت کرد و محفظه بار آن، «ماهواره شاتل پالت»(Shuttle Pallet Satellite) و همچنین، «رابرت لی استوارت»(Robert Lee Stewart) فضانورد آمریکایی را نشان داد که درست زیر RMS ایستاده است.

این عکس از چلنجر، سومین عکس از ماموریت اس‌تی‌اس-۴۱بی بود که روی جلد مجله «Aviation Week & Space Technology» قرار گرفت

این عکس‌های ماموریت اس‌تی‌اس-۴۱بی از دهمین پرواز شاتل فضایی نشان می‌دهند که ماموریت‌های شاتل چقدر جذاب و هیجان‌انگیز بوده‌اند. عکس‌های این ماموریت ثابت می‌کنند که پرواز فضایی انسان همیشه جذاب، نفس‌گیر و الهام‌بخش بوده است.

کانال عصر ایران در تلگرام

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: پیاده روی فضایی ماموریت پیاده روی فضایی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۶۸۱۲۲۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۷ اردیبهشت در دنیای علم چه خبر؟

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا،‌ تاریخ علم مملو از رویدادهای مهمی است که نوآوری‌ها، کشف‌ها و حتی زادروزها و درگذشت‌های دانشمندان و مخترعان تاثیرگذار جهان را در برمی‌گیرد. در این تقویم علم، وقایع مهم مصادف با امروز 7 اردیبهشت برابر 26 آوریل را ورق می‌زنیم.

***

واپاشی ماهواره امید

چنین روزی در اردیبهشت ۱۳۸۸ خورشیدی، ماموریت ماهواره امید، اولین ماهواره ساخت کشور که کل تجهیزاتش در صنایع الکترونیک ایران طراحی و تولید شد به پایان رسید. ساخت این ماهواره از ۱۵ اسفند ۱۳۸۴ آغاز و ظرف مدت ۲ سال برای انجام آزمایش‌های مشترک آماده شد و در شب ۱۴ بهمن ۱۳۷۸ در مدار قرار گرفت. «امید» دومین ماهواره ایران در مدار بود. اولین ماهواره ایرانی، سینا ۱ نام داشت که سال ۲۰۰۵ از روسیه و برای ایران به فضا پرتاب شد. پس‌از پرتاب امید، سازمان فضایی آمریکا- ناسا- موفقیت‌آمیزبودن این پرتاب را تایید کرد. امید ماهواره‌ای مخابراتی با ابعاد کلی سازه ۳۸ در ۳۸ سانتی‌متر در حالت بسته و وزن ۲۷ کیلوگرم بود که هر ۲۴ ساعت، در ارتفاع مداری ۲۴۶ تا ۳۷۷ کیلومتر، ۱۵ بار دور زمین می‌چرخید و گزارش‌های دورسنجی را به مرکز فضایی ایران می‌فرستاد. این ماهواره پس‌از ۸۲ روز ماموریت، با جو غلیظ مناطق غربی آمریکای جنوبی و اقیانوس آرام برخورد کرد و کار خود پایان داد.

پرتاب تلسکوپ فضایی هابل

چنین روزی در آوریل ۱۹۹۰ میلادی شاتل فضایی دیسکاوری از پایگاه کیپ کاناروال پرتاب شد تا محبوب‌ترین و تاثیرگذارترین تلسکوپ‌ فضایی جهان را به مدار برساند. دیسکاوری در این ماموریت حامل تلسکوپ فضایی هابل بود که نامش را از ادوین هابل، اخترشناس آمریکایی گرفته است. به‌ اعتقاد بسیاری از دانشمندان و علاقه‌مندان نجوم، تلسکوپ فضایی هابل که حاصل همکاری سازمان‌های فضایی اروپا و آمریکا (اسا و ناسا) است مهم‌ترین ابزار ساخته‌شده در کل تاریخ علم است. هابل نخستین تلسکوپ نوری بود که موفق شد از یک سیاهچاله تصویربرداری کند. این سیاهچاله جرمی معادل چندمیلیارد برابر خورشید دارد. همچنین برای اولین‌بار توانست تصاویری واضح از تولد و مرگ ستارگان ارائه کند.

اندرو اسمیت هالیدی

اندرو اسمیت هالیدی، مهندس و مخترع انگلیسی‌آمریکایی که سامانه تراموا را برای اولین‌بار در تپه‌های شیب‌دار خیابان‌های سانفرانسیسکو ساخت و آن را در اول آگوست ۱۸۷۳ راه‌اندازی کرد درگذشت. ترامواهای روی ریل مجهز به وسیله‌ای مکانیکی بودند که کابل متحرک بی‌انتهای زیرزمینی را برای حرکت می‌گرفت و رها می‌کرد تا متوقف شود. کابل از اطراف قرقره‌ها عبور می‌کرد و با چرخ بزرگی در موتورخانه به حرکت در می‌آمد. او قبل از نقل مکان به ایالات متحده در سال ۱۸۵۳ شغل ساخت طناب سیمی را از پدرش آموخته بود. هالیدی ساخت طناب سیمی تراموا را در سال ۱۸۵۷ آغاز کرد. او همچنین روشی را برای جابه‌جایی بار روی دره‌ها بااستفاده از یک طناب سیمی بی‌پایان و اختراعاتی برای انتقال نیرو با طناب سیمی ابداع کرد که منجر به ساخت تله‌کابین‌ها و ترامواهای امروزی شد.

ولادیمیر کاماروف

ولادیمیر میخائیلوویچ کاماروف، فضانورد شوروی در چنین روزی درگذشت. او را به‌عنوان اولین انسانی می‌شناسند که طی یک ماموریت فضایی جان باخت. کاماروف در دو ماموریت فضایی پرواز کرد. نخستین‌بار، در ماموریت یک‌روزه، ۱۲ تا ۱۳ اکتبر ۱۹۶۴، فرمانده وسخود-۱ بود. در این ماموریت، بوریس بوریسوویچ یگوروف، اولین پزشک شاغل در فضا و کنستانتین فئوکتیستوف مهندس فضاپیما حضور داشتند. برای این فرود، چترهای فضاپیما در ارتفاع ۷ کیلومتری باز شدند و در پی آن، سامانه فرود نرم که از جریان گازهای نازل‌ها برای کاهش سرعت تماس نزدیک به صفر با زمین استفاده می‌کرد فعال شد. کاماروف، طی فرود پس‌از دومین ماموریت فضایی‌اش وقتی فرمانده سایوز-۱ بود، در روزهای ۲۳ و ۲۴ آوریل ۱۹۶۷ در پروازی که حدود ۲۷ ساعت به‌طول انجامید جان باخت. در مرحله بازگشت، فضاپیمای او در چتر اصلی خودش گیر کرد و چندین مایل بعد به زمین سقوط کرد.

()

انتهای پیام/